Alles op zijn kop WonderwerA.I.ld?

De snelheid en aanmatiging waarmee A.I. alle creativiteit van de wereld opzuigt en zich toe-eigent beangstigt me eigenlijk toch wel een beetje. Het lijkt een leuk speeltje, net zoals de eerste webwinkels leuke speeltjes waren, maar als je ziet wat ze hebben aangericht in het maatschappelijk landschap, was het niet zo een onschuldige evolutie. Meer een meer stroomde het geld naar de zee of grote meren en een hele groep kleine ondernemers heeft het onderspit gedolven. Goed, er is een nieuwe groep ontstaan, die van de influencers, maar daar is weinig zelfstandig aan. Ze werken allemaal voor de grote meren. De kleine vechters van de retail , verdronken in de stroom.

Intussen heb ik geëxperimenteerd met het maken van illustraties met A.I., wat een heel  mooi resultaat gaf, al merkte je goed dat de perfectie geen ziel had.

Nu heb ik geëxperimenteerd met muziek.  Ik nam een van mijn gedichten, en heb hem door de AI molen gedraaid. Je kan het resultaat hier beluisteren. Ik ben benieuwd wat jouw mening is:)

bomen

liefde

vecht

sprankel

spoor

herkenrode

gaan

le temps

roses

ooit

zondagen

De mens kreeg de verbeeldingskracht, en dat is voor mij de sterkste kracht die er is. We stellen er ons de liefde mee voor, de hoop, en het geloof. Zonder verbeelding zou geen van hen bestaan. Ze helpt ons oplossingen voor de stellen, andere werelden, doelen... En honger of gemis is de sterkste drijfkracht... Met veel honger en veel verbeeldingskracht maak je wolkenkrabbers van dromen, zonder honger blijven het dromen en honger zonder verbeeldingskracht is wanhoop.... Laat er ons alert op blijven dat we A.I. gebruiken om onze verbeeldingskracht te versterken... 

anders

vlucht

vergeten

licht

vuur

lucht

ArtRose- vive la résistance!

Juni 24, na een lange, natte winter waarin overal in België de schimmels opduiken, hang ik bijna met mijn kin op de grond.

Pijnlijke ontstekingen in al mijn artrose-gewrichten maken van elke wandeling een muur en van de ochtenden een tranendal.

Vijftien jaar en misschien ook wel vijftien verschillende artsen, hebben me geen enkel soelaas gebracht sinds  de dag dat ik mijn geliefde aikido-trainingen moest opgeven door de pijn.

En dan, een ontmoeting met een kinesiste, die me zegt: genezen is een actief proces, je moet er zelf iets voor doen.  Ze adviseert me een koolhydraatarm dieet en terug bewegen. En oefeningen voor mijn vingers. We zijn nu zeven maanden later, ik ben een paar kilo lichter, en de ontstekingen ook. De artrose is veranderd van een vurige draak die spijkers in mijn knoken hakte,  in een oude, vervelende knager die mijn knoken  verstramt maar niet meer zo intensief martelt.

In de gym train ik op mijn eigen ritme wat vetrollen weg.. . en mijn vingers bewegen en bewegen en vormen een prachtige bloemenzee....  Ik kan het alleen maar aanbevelen, je koolhydraten beperken tot het minimum en ook de zuivel een beetje beperken, en bloemen maken ook, he, bloemen maken:)

The world according Emily Puck