What Is Art For, If Not For Dreaming?
What life will be...
Rich man poor man
Ik wandel graag rond het domein van de Landcommanderij. Er hangt iets mystieks over die landerijen, waar ik niet meteen de vinger op kan leggen. Op een of andere manier maakt het deel uit van mijn leven. Ergens las ik dat de voorvaderen van de laatste privé eigenaar generaties burgemeesters van Hasselt leverden. Lang geleden, toen ik zelf nog niet geboren was, kwam de oude eigenaar, Armand Roelants du Vivier bij de grootouders van mijn toekomstige man, met zijn fiets volgeladen met fruit en groenten, op café. Daar verkocht hij het fruit en de groenten, want al leek zo'n landgoed idyllisch, het was duur in onderhoud... . Het zou ook zo kunnen zijn dat hij er stiekem kwam neuzen, want dat café van die grootouders was geliefd bij onze lieftallige bezetters in die tijd. Zo'n zestig jaar later leerde ik van één van de kleinzonen van deze Armand, dat diens zoon erg actief was in het verzet. Dus wie weet, kwam dat oude mannetje informatie zoeken in dat café... Dan loop ik door die weilanden en mijn verbeelding slaat op hol...
Het moet zo'n beetje 'Allo Allo' geweest zijn, in dat cafétje bij de mijn van Waterschei ...
Tsjil Krokodil Stop Pesten!
Een doodgewone werkdag
Gisteren en vandaag, twee dagen die me weer een stapje dichter bij morgen brengen. 'Morgen komt nooit,' legde ik gisteren aan mijn kleinzoon uit en hij vond het een grappige waarheid. Om een of andere reden begrijpen kinderen van vandaag zoveel meer dan ik begreep, toen ik hun leeftijd had. Ik weet niet echt of dat een vooruitgang is, maar ik stel me die vraag bij zoveel dingen... Vandaag lijkt de wereld mooier onder de sneeuw die alle somberheid bedekt. Morgen zal de wereld weer doordeweeks grijs zijn, ook al is het weekend. Gisteren had ik een fantastische zoomles rond metaforen, vandaag volgde ik een interessante masterclass bij clavis. Ook dat is een laagje sneeuw dat de wereld een beetje anders kleurt, een beetje mooier maakt. Wat het morgen zal zijn? Morgen, morgen komt nooit:)
De kompels die ons landschap bouwden
Als je niet gelooft dat mensen bergen kunnen verzetten, moet je naar de mijnstreek komen. Ons landschap bewijst dat. De wereld is meer dan hij lijkt, hij is meer dan de badkuip vol hypocrisie waarop plastic eenden dobberen in het zoet geurende, schuimende geld. Terwijl de wind over deze heuvels raast en huilt boven deze poel van eenzaamheid, denk ik aan al de mensen die hier als het ware versteend zijn. Hun erfenis, die dit landschap voor altijd anders getekend heeft, is helend en troostend en zo zwerft de ziel van hun arbeid voor altijd voort. 'Blijf van die terrils,' zei mijn vader altijd, 'ze zitten vol rotzooi...' 'Maar 't is wel mooie rotzooi," mompel ik terwijl ik gebogen tegen de beukende wind in naar boven sjok.
Arcadie Claret
Leopold I leerde Arcadie Claret kennen in 1842 of ten laatste in 1844. Ze was toen amper zestien of achttien en werd bijna onmiddellijk zijn minnares. Hij installeerde haar luxueus in een patriciërswoning, Koningsstraat, Sint-Joost-ten-Node (thans nummer 312). Omdat het liefdesleven van de koning niet onopgemerkt bleef en uitvoerig aan bod kwam in de pers, organiseerde hij in 1845 een schijnhuwelijk tussen Claret en zijn dienaar en vriend, de Coburger Ferdinand Meyer (Coburg 1808 - Karlsruhe 1864), die vervolgens de kinderen die de koning bij zijn minnares had verwekt als de zijne erkende. Meyer was weduwnaar van Virginie Wouters (1819-1841) van wie hij drie kinderen had. (bron: Mers antique books)... Leopold1 gaf het voorbeeld aan Leopold2 die nog veel maffer werd... De rest is geschiedenis.
Toen ons koningshuis nog bad boys had...
Slaven in Tungri
De Pliniusbron.. hij werd zo genoemd omdat Plinius ooit vermeldde dat er in de buurt van Tongeren een geneeskrachtige bron was... Men vermoedde dat het deze bron kon zijn, ook al beantwoordde hij niet helemaal aan de beschrijving van de oude romein... Men vermoedt ook dat de Romeinen een aquaduct aanlegden om de stad te bevoorraden met water ...
Vandaag hebben we deze weg van het vermoeden bewandeld, al weten de mensen die me kennen dat ik een hekel heb aan 'vermoeden'. Ik hou alleen van feiten, en probeer zo weinig mogelijk in te vullen voor anderen. Ik neem dan ook nooit dingen voor waar die ik niet met eigen ogen kan vaststellen. Zelfs mijn kleinzonen weten dat, en het geeft aanleiding tot pittige discussies op hun school tussen godsgelovigen en niet-gelovigen.
'Juliette zei dat god bestaat,' zei mijn negenjarige kleinzoon.
'Ik zei dat ik niets geloof waarvan ik niet kan bewijzen dat het bestaat,' zei hij.
'Maar toen zei Juliette dat ik ook niet kan bewijzen dat hij niet bestaat.'
Hij zei het met veel spijt... Juliette en hij zijn al enkele maanden in een verbale oorlog gewikkeld. Het landschap doet me mijmeren... Het is dan wel een vermoedelijk kader, de wandeling zelf is onbetwistbaar mooi:)
De Duitse Orde...
'De wereld,' zei ze, ' is er altijd een geweest van oorlogen en geweld. Al in 1200 werden hier de manschappen verzameld om zich op weg te begeven naar het Heilige Land, zonder gps, te voet en zonder weersvoorspellingen.'
'De mens leert niets,' antwoordde ik, 'en hij herhaalt altijd opnieuw dezelfde fouten. Gelukkig brengt de tijd soms andere wendingen en keert het geweld van windrichting af en toe.'
Ik keek rond naar deze imposante bouwwerken en bedacht dat ze met gelden van velen ooit werden opgebouwd... De tijd walste door de machtsverhoudingen heen en zorgde ervoor dat heel dit patrimonium ooit in de handen kon komen van één enkeling... En dan keerde de tijd zich weer en kwam het landgoed weer in de handen van overheden... Het is niet de mens die de geschiedenis bepaalt, hij maakt zichzelf het slachtoffer van de geschiedenis, in al zijn domheid leert hij nooit iets bij...
'De dieren,' vroeg ze, 'zouden die ook last hebben van status- en uiterlijkhedenobsessies?'
Poëten van boleten
Les nobles dames de l'ordre de Cîteaux du comté de Looz...1217
'Hoe ons roemrijk verleden vervalt tot een hoop bakstenen,' zei ik, terwijl we voorbij de oude infirmière liepen.
Ze keek me aan en glimlachte. 'Jij houdt wel veel van het verleden, hé. Ben jij zo iemand van wie het verleden nog in zijn toekomst ligt?'
Ik snoof vol genoegen de inspirerende lucht van het park in me op en knikte beamend.
'Het verleden bepaalt toch wie ik ben,' zei ik. 'Waarom vraag je dat?'
Ze knikte.
'We hebben allemaal van die bouwstenen. Sommigen bouwen er de mooiste sites mee en anderen zeulen ze een leven lang mee op hun rug, omdat ze niet weten hoe ze hen moeten gebruiken.'
Toppen en dalen
'Verander iets in je fysiologie en er verandert iets in je gemoed,' zei ze. Ze had gelijk, nog geen moment had ik lopen piekeren, de klim was er te vermoeiend voor.
We liepen op het steile pad dat tegen de terril plakte en ik voelde mijn hart tegen mijn borstkas bonzen toen we bovenkwamen.
'Gevoelens zijn geëvalueerde sensaties,' zei ze.
'Er gebeurt iets, het doet iets met jou, en je evalueert.'
Ik had altijd gedacht dat het omgekeerd was, dat mijn hart pas ging bonzen nadat ik ... blijkbaar werkt het omgekeerd... ach ja, allemaal maar wat bedenkingen terwijl dit bos zich voor me uit strekt in al zijn pracht.
'Verander iets in je uitzicht en er verandert iets in je gemoed,' dacht ik.
Geef mij de natuur maar als pepmiddel;)
Ku(n)stige Verhalen
Ik ben een schemerzonedromer, ik heb een bril en door die bril kijkt mijn onbewuste naar de wereld. Vele reizen heb ik gemaakt, in vele streken vond ik iets moois. En toch, het allermooiste vond ik toen ik thuiskwam bij mezelf:)
Visuele suikers tussen Duinbergen en Breskens
Het was moeilijk, maar het moest. Het was een probleem, maar ik zou het proberen.
Hij reageerde: ‘Het is nog niet makkelijk, het is een uitdaging en best spannend. Je kan het gewoon doen, wat maakt dat je aarzelt?’
Ik heb het gedaan en mezelf getrakteerd op wat visuele suikers:) Duinbergen-Breskens 60 km op de teller en wat voor een mooie meters:)
Beringen, be mine
Dina's droom
Vanaf vandaag is er weer een icoon in Limburg verdwenen... Over de prachtige tuin van Dina Deferme en de moeilijke beslissing om hem achter te laten, kon je een jaar geleden in mijn eerste Magiezien lezen. Twaalf maanden verder, sluit de poort van dit paradijs voor het publiek. Geniet nog even met me mee van de mooie beelden uit een droom, een droom die velen heeft doen dromen. Dank je wel Dina, we hebben er van genoten!
Sy, in het voetspoor van de trailers
Het werkt soms beter dan we willen, die gpx op je telefoon. We hadden het plan om de wandelroute rond Sy te ontdekken en te voet naar de burcht van Logne te gaan. Helaas pindakaas, onze tracker vond het leuker om de route te volgen die de
trailrunners aan het afleggen waren. Prachtig en pittig, het leverde ons alvast grote ogen op van de superatleten die ons voorbij renden... Wat was ik blij dat mijn goede vriendin Marianne ooit een wandelstok voor me kocht en ik hem steevast meeneem.... Wat zeker leuk voor me was, is dat ik (noodgedwongen) heb ondervonden dat mijn hoogtevrees opgehoepeld is. De mentale oefeningen hebben dus resultaat gehad. Wat een schitterend parcours hebben we gedaan, gelopen, gekropen..
Geen aanrader voor mensen met zwakke knieën, maar een lust voor het oog. Helaas zijn we niet tot bij de burchtruïne geraakt, maar we doen hem over en deze keer volgens de wegwijzers:)
Van Gerhagen naar Averbode, waar koeien het milieu verpesten...
Maastricht, zwalpend over mijn grenzen...
Gisteren was ik op de maan en ik keek neer op mezelf en op de prachtige stad die aan mijn voeten lag. We wandelden rustig, onder een vredige hemel door de restanten van de geschiedenis en het leven van onze voorvaderen.
De tijdgrens was opgeheven, gisteren werd heden en we slenterden door de ziel van het verleden. Ook de landgrenzen waren opgeheven, we ontmoetten d'Artagnan, een bruine beer, een Britse trouwauto en een Ukraïense oproep. We voelden het hart van het verleden en van de wereld kloppen onder onze voeten.
We voelden het hart van de duizenden mensen die ooit door deze straten dwaalden en er hun leven en wereld in bouwden. We voelden de natuur, die in alles sterker is dan de menselijke overmoed. Terwijl ik zo neerkeek op mezelf, in die smalle straatjes met kasseien, zag ik dat kleine stipje dat ik was, dwalend tussen gisteren en morgen, tussen beton en natuur, tussen drukte en rust.
Zo moet een stad zijn, bedacht ik, terwijl ik genoot van de zilverglinsterende Maas die tussen de huizen gleed. Grenzeloos, grenzeloos mooi:)
SCHRIJVEN OVER GRENZEN EN BEGRENZINGEN
Dat we onze grenzen moeten leren kennen, bewaren en verleggen. Er worden uren therapie en opleiding aan besteed. En er klopt iets van: als je je grens af en toe niet aftast en er over heen gaat, leer je hem niet kennen. Als je hem niet kent, kan je hem niet bewaren. En dat leidt dan weer tot allerlei kwalen...
Mijn voornemen om de grenzen van onze provincie al wandelend af te tasten, kreeg vandaag alweer een knauw. Ik ben over mijn grens heen gegaan en ben beland in een prachtig pannenkoekenhuis aan de Geer. De beste pannenkoeken ooit, beter dan die van opa, kleinkids.
Dan zijn we gaan flirten met het buitenland en aan de verkeerde kant van de grens beland, niet op de Pietersberg maar op de Mont Saint Pierre. Maar wat een prachtige wonderwereld ging er daar voor ons open. Fort Eben Emael lag aan onze voeten en ik heb me de hele wandeling afgevraagd hoe ons leger indertijd dacht die Duitsers tegen te houden terwijl ze met hun kop in het zand zaten. Het heeft ook niet gewerkt, het oninneembare fort was in 24 uur uitverkocht aan een paar Duitse parachutisten die ze niet hadden zien aankomen. Awel, als je daar loopt dan vraag je je af hoe ze ze ooit hadden kunnen zien aankomen? Ik zal de Art of War van Laotze nog eens moeten lezen om het te begrijpen denk ik. Verder niets dan lof over deze prachtige route die zich letterlijk in alle mogelijke bochten rond de berg slingert. Het benedenverdiep, oftewel het fort, is voor een andere keer, met de kleinkids, dan kunnen zij de pannenkoeken ook eens examineren.
het noordoosten van belgië...
Intussen in het noordoosten van België...
Kessenich (Casallum) wordt genoemd in een van de oudst bewaard gebleven handschriften in de Nederlanden.
In dit document van 7 oktober 950 schenkt de Duitse koning Otto I de feodale rechten aan graaf Ansfried.
Door en langs het grondgebied stromen drie rivieren: de Maas, Itterbeek en Witbeek.
Er liggen drie natuurgebieden: het Vijverbroek, de Kollegreend en het Koningssteen.
Het volkslied 'Waar in 't bronsgroen eikenhout' werd geschreven in een verdwenen eikengaard in Borgitter.
Stenen soldaatjes
Twintig hectaren Amerika die tegen Limburg aanschurken... 7989 stenen soldaten houden de wacht, samen met 400 vermisten, onder het toeziend oog van de aartsengel Gabriël. Ze zijn voor de eeuwigheid in wit carrara-marmer gegoten.
Dag na na kijken ze uit over een prachtige U-vormige vallei in het land van Herve, uitgesneden door een gletsjer in de ijstijden...
Zoveel geschiedenis op één plek, het is haast even impressionant als de precisie en de zorgvuldigheid waarmee deze plek onderhouden wordt. Ook daar werd ik even stil van... Henri La Chapelle, 160422
koffieverzen, een mooie attentie voor valentijn
the narcissuswaltz
Sakkerslak
Een verhaal over een slak die denkt dat hij altijd gelijk heeft. En waarom je beter goed naar iemand luistert... Het is een handig voorleesboekje met een leuk gespreksonderwerp. 20 pagina's liggende A4.
Er was eens een meisje en ze was bang...
Een klein verhaal met een grote boodschap
In het kleine boekje De Ladder vertelt de Tienpondhond hoe je soms dingen kan realiseren die onmogelijk lijken, als je maar de juiste schoenen draagt..
Het boekje is 14.8/14.8 cm en telt 16 pagina's. Het wordt geleverd met een omslag zodat je het niet alleen cadeau kan geven maar ook als wenskaart kan versturen. Het kost 5 euro en is (voorlopig) enkel bij mij verkrijgbaar.
Wil je mij delen?